خرید آنلاین لوله مانیسمان قبل از (و گاهی بعد از) کشف رادیواکتیویته، اورانیوم عمدتاً در مقادیر کم برای شیشه‌های زرد و لعاب‌های سفالی مانند شیشه اورانیوم و در Fiestaware استفاده می‌شد. کشف و جداسازی رادیوم در سنگ معدن اورانیوم توسط ماری کوری باعث توسعه استخراج اورانیوم برای استخراج رادیوم شد که برای ساختن رنگ های درخشان در تاریکی برای صفحه های ساعت و هواپیما استفاده می شد. این باعث شد که مقدار زیادی اورانیوم به عنوان یک محصول زائد باقی بماند، زیرا برای استخراج یک گرم رادیوم به سه تن اورانیوم نیاز است. این محصول ضایعاتی به صنعت لعاب سازی منحرف شد و لعاب های اورانیوم را بسیار ارزان و فراوان ساخت. علاوه بر لعاب های سفالی، لعاب کاشی اورانیوم بیشترین کاربرد را به خود اختصاص داده است، از جمله کاشی های معمولی حمام و آشپزخانه که در رنگ های سبز، زرد، ارغوانی، مشکی، آبی، قرمز و غیره قابل تولید هستند. اورانیوم همچنین در مواد شیمیایی عکاسی (به ویژه نیترات اورانیوم به عنوان تونر)، در رشته های لامپ برای لامپ های روشنایی صحنه، برای بهبود ظاهر دندان مصنوعی و در صنایع چرم و چوب برای لکه ها و رنگ ها استفاده می شد. نمک های اورانیوم موادی از ابریشم یا پشم هستند. اورانیل استات و فورمات اورانیل به عنوان "لکه های" متراکم الکترونی در میکروسکوپ الکترونی عبوری برای افزایش کنتراست نمونه های بیولوژیکی در مقاطع بسیار نازک و در رنگ آمیزی منفی ویروس ها، اندامک های سلولی جدا شده و ماکرومولکول ها استفاده می شوند. کشف رادیواکتیویته اورانیوم باعث استفاده های علمی و عملی بیشتری از این عنصر شد. نیمه عمر طولانی ایزوتوپ اورانیوم 238 (4.47×109 سال) آن را برای استفاده در تخمین سن اولیه ترین سنگ های آذرین و برای انواع دیگر تاریخ سنجی رادیومتری، از جمله اورانیوم-توریم، اورانیوم-سرب مناسب می سازد. تاریخ یابی و قدمت اورانیوم-اورانیوم. فلز اورانیوم برای اهداف پرتو ایکس در ساخت اشعه ایکس با انرژی بالا استفاده می شود. استفاده قبل از کشف استفاده از اورانیوم به شکل اکسید طبیعی حداقل به سال 79 پس از میلاد برمی گردد، زمانی که در امپراتوری روم برای افزودن رنگ زرد به لعاب های سرامیکی استفاده می شد. شیشه زرد با 1% اکسید اورانیوم در یک ویلای رومی در کیپ پوسیلیپو در خلیج ناپل، ایتالیا، توسط R. T. Gunther از دانشگاه آکسفورد در سال 1912 یافت شد. از اواخر قرون وسطی، pitchblende از معادن نقره هابسبورگ استخراج شد. در Joachimsthal، بوهمیا (در حال حاضر Jáchymov در جمهوری چک)، و به عنوان یک عامل رنگ در صنعت شیشه سازی محلی استفاده می شود. در اوایل قرن نوزدهم، تنها منابع شناخته شده سنگ معدن اورانیوم در جهان همین معادن بودند. استخراج اورانیوم در کوه‌های سنگ معدن پس از پایان جنگ سرد و زخمی شدن SDAG Wismut در سمت آلمان متوقف شد. در طرف چک، در حباب قیمت اورانیوم در سال 2007، تلاش‌هایی برای راه‌اندازی مجدد استخراج معادن صورت گرفت، اما این تلاش‌ها به‌سرعت پس از کاهش قیمت اورانیوم کنار گذاشته شد. کشف کشف این عنصر به مارتین هاینریش کلاپروت شیمیدان آلمانی نسبت داده شده است. در حالی که در سال 1789 در آزمایشگاه آزمایشی خود در برلین کار می کرد، کلاپروت توانست با حل کردن پیچبلند در اسید نیتریک و خنثی کردن محلول با هیدروکسید سدیم، یک ترکیب زرد رنگ (احتمالا دیورانات سدیم) را رسوب دهد. کلاپروت فرض کرد که ماده زرد رنگ اکسید عنصری است که هنوز کشف نشده است و آن را با زغال چوب حرارت داد تا پودر سیاهی به دست آورد که به نظر او خود فلز تازه کشف شده بود (در واقع آن پودر اکسید اورانیوم بود). او عنصر تازه کشف شده را از سیاره اورانوس (نامگذاری شده از خدای اولیه یونانی آسمان) نامگذاری کرد که هشت سال قبل توسط ویلیام هرشل کشف شده بود. در سال 1841، Eugène-Melchior Péligot، پروفسور شیمی تجزیه در کنسرواتوار ملی هنر و متریرز (مدرسه مرکزی هنر و تولیدات) در پاریس، اولین نمونه فلز اورانیوم را با حرارت دادن تتراکلرید اورانیوم با پتاسیم جدا کرد. هانری بکرل رادیواکتیویته را با استفاده از اورانیوم در سال 1896 کشف کرد. بکرل با گذاشتن نمونه ای از نمک اورانیوم K2UO2(SO4)2 (سولفات اورانیل پتاسیم)، در بالای یک صفحه عکاسی بدون نور در یک کشو، این کشف را در پاریس انجام داد. بشقاب "مه آلود" شده بود. او تشخیص داد که نوعی نور یا پرتوهای نامرئی ساطع شده توسط اورانیوم صفحه را در معرض دید قرار داده است. در طول جنگ جهانی اول، زمانی که قدرت‌های مرکزی برای ساخت لوله‌های تفنگ توپخانه و فولادهای ابزار با سرعت بالا از کمبود مولیبدن رنج می‌بردند، به‌طور معمول آلیاژهای فرواورانیوم را جایگزین می‌کردند که بسیاری از ویژگی‌های فیزیکی مشابه را دارند. هنگامی که این روش در سال 1916 شناخته شد، دولت ایالات متحده از چندین دانشگاه برجسته درخواست کرد تا در مورد کاربردهای اورانیوم تحقیق کنند و ابزارهای ساخته شده با این فرمول ها برای چندین دهه مورد استفاده قرار گرفتند و تنها زمانی پایان یافت که پروژه منهتن و جنگ سرد تقاضای زیادی برای اورانیوم برای شکافت ایجاد کردند. تحقیق و توسعه سلاح تحقیقات شکافت تیمی به رهبری انریکو فرمی در سال 1934 مشاهده کردند که بمباران اورانیوم با نوترون ها باعث انتشار پرتوهای بتا می شود (الکترون ها یا پوزیترون ها از عناصر تولید شده؛ ذره بتا را ببینید). محصولات شکافت در ابتدا با عناصر جدید با اعداد اتمی 93 و 94 اشتباه گرفته شدند که رئیس دانشکده رم، Orso Mario Corbino، آنها را به ترتیب آسونیوم و هسپریوم نامید. آزمایش‌هایی که منجر به کشف توانایی اورانیوم در شکافت (شکستن) به عناصر سبک‌تر و آزاد کردن انرژی اتصال شد توسط اتو هان و فریتز استراسمن در آزمایشگاه هان در برلین انجام شد. لیز مایتنر و برادرزاده‌اش، فیزیکدان اتو رابرت فریش، توضیح فیزیکی را در فوریه 1939 منتشر کردند و نام این فرآیند را «شکافت هسته‌ای» گذاشتند. بلافاصله پس از آن، فرمی این فرضیه را مطرح کرد که شکافت اورانیوم ممکن است نوترون های کافی برای حفظ یک واکنش شکافت آزاد کند. تایید این فرضیه در سال 1939 صورت گرفت و کار بعدی نشان داد که به طور متوسط حدود 2.5 نوترون از هر شکافت ایزوتوپ اورانیوم کمیاب اورانیوم-235 آزاد می شود. فرمی از آلفرد او سی نیر خواست تا ایزوتوپ های اورانیوم را برای تعیین جزء شکافت پذیر جدا کند و در 29 فوریه 1940، نیر از ابزاری که در دانشگاه مینه سوتا ساخته بود برای جدا کردن اولین نمونه اورانیوم 235 جهان در آزمایشگاه تیت استفاده کرد. جان دانینگ پس از ارسال پستی به سیکلوترون دانشگاه کلمبیا، در 1 مارس تایید کرد که نمونه، ماده شکافت پذیر جدا شده است. تحقیقات بیشتر نشان داد که ایزوتوپ بسیار رایج اورانیوم-238 می تواند به پلوتونیوم تبدیل شود، که مانند اورانیوم-235، توسط نوترون های حرارتی نیز شکافت پذیر است. این اکتشافات باعث شد تا کشورهای زیادی شروع به کار روی توسعه سلاح های هسته ای و انرژی هسته ای کنند. علیرغم کشف شکافت در آلمان، پروژه Uranverein ("باشگاه اورانیوم") آلمان در زمان جنگ برای تحقیق در مورد انرژی هسته ای و/یا تسلیحات به دلیل محدودیت منابع، جنگ داخلی، تبعید یا عدم دخالت چندین دانشمند برجسته در این زمینه و چندین مورد مختل شد. اشتباهات مهمی مانند عدم در نظر گرفتن ناخالصی ها در نمونه های گرافیت موجود که باعث شد آن را به عنوان یک تعدیل کننده نوترون کمتر از آنچه در واقعیت است مناسب نشان دهد. تلاش های آلمان برای ساخت یک راکتور اورانیوم طبیعی/آب سنگین تا زمانی که آمریکایی ها به هایگرلوخ، محل آخرین آزمایش رآکتور زمان جنگ آلمان، رسیدند، به مرحله بحرانی نرسیده بود. در 2 دسامبر 1942، به عنوان بخشی از پروژه منهتن، تیم دیگری به رهبری انریکو فرمی توانست اولین واکنش زنجیره ای هسته ای خودپایدار مصنوعی را به نام Chicago Pile-1 آغاز کند. طرح اولیه با استفاده از اورانیوم 235 غنی شده کنار گذاشته شد زیرا هنوز به مقدار کافی در دسترس نبود. این تیم با کار در آزمایشگاهی در زیر غرفه‌های استاگ فیلد در دانشگاه شیکاگو، شرایط لازم برای چنین واکنشی را با انباشته کردن 400 تن کوتاه (360 تن) گرافیت، 58 تن کوتاه (53 تن) اورانیوم ایجاد کردند. اکسید، و شش تن کوتاه (5.5 متریک تن) فلز اورانیوم، که اکثریت آن توسط کارخانه لامپ وستینگهاوس در یک فرآیند تولید موقت تامین شد.
خرید آنلاین لوله مانیسمان قبل از (و گاهی بعد از) کشف رادیواکتیویته، اورانیوم عمدتاً در مقادیر کم برای شیشه‌های زرد و لعاب‌های سفالی مانند شیشه اورانیوم و در Fiestaware استفاده می‌شد. کشف و جداسازی رادیوم در سنگ معدن اورانیوم توسط ماری کوری باعث توسعه استخراج اورانیوم برای استخراج رادیوم شد که برای ساختن رنگ های درخشان در تاریکی برای صفحه های ساعت و هواپیما استفاده می شد. این باعث شد که مقدار زیادی اورانیوم به عنوان یک محصول زائد باقی بماند، زیرا برای استخراج یک گرم رادیوم به سه تن اورانیوم نیاز است. این محصول ضایعاتی به صنعت لعاب سازی منحرف شد و لعاب های اورانیوم را بسیار ارزان و فراوان ساخت. علاوه بر لعاب های سفالی، لعاب کاشی اورانیوم بیشترین کاربرد را به خود اختصاص داده است، از جمله کاشی های معمولی حمام و آشپزخانه که در رنگ های سبز، زرد، ارغوانی، مشکی، آبی، قرمز و غیره قابل تولید هستند. اورانیوم همچنین در مواد شیمیایی عکاسی (به ویژه نیترات اورانیوم به عنوان تونر)، در رشته های لامپ برای لامپ های روشنایی صحنه، برای بهبود ظاهر دندان مصنوعی و در صنایع چرم و چوب برای لکه ها و رنگ ها استفاده می شد. نمک های اورانیوم موادی از ابریشم یا پشم هستند. اورانیل استات و فورمات اورانیل به عنوان "لکه های" متراکم الکترونی در میکروسکوپ الکترونی عبوری برای افزایش کنتراست نمونه های بیولوژیکی در مقاطع بسیار نازک و در رنگ آمیزی منفی ویروس ها، اندامک های سلولی جدا شده و ماکرومولکول ها استفاده می شوند. کشف رادیواکتیویته اورانیوم باعث استفاده های علمی و عملی بیشتری از این عنصر شد. نیمه عمر طولانی ایزوتوپ اورانیوم 238 (4.47×109 سال) آن را برای استفاده در تخمین سن اولیه ترین سنگ های آذرین و برای انواع دیگر تاریخ سنجی رادیومتری، از جمله اورانیوم-توریم، اورانیوم-سرب مناسب می سازد. تاریخ یابی و قدمت اورانیوم-اورانیوم. فلز اورانیوم برای اهداف پرتو ایکس در ساخت اشعه ایکس با انرژی بالا استفاده می شود. استفاده قبل از کشف استفاده از اورانیوم به شکل اکسید طبیعی حداقل به سال 79 پس از میلاد برمی گردد، زمانی که در امپراتوری روم برای افزودن رنگ زرد به لعاب های سرامیکی استفاده می شد. شیشه زرد با 1% اکسید اورانیوم در یک ویلای رومی در کیپ پوسیلیپو در خلیج ناپل، ایتالیا، توسط R. T. Gunther از دانشگاه آکسفورد در سال 1912 یافت شد. از اواخر قرون وسطی، pitchblende از معادن نقره هابسبورگ استخراج شد. در Joachimsthal، بوهمیا (در حال حاضر Jáchymov در جمهوری چک)، و به عنوان یک عامل رنگ در صنعت شیشه سازی محلی استفاده می شود. در اوایل قرن نوزدهم، تنها منابع شناخته شده سنگ معدن اورانیوم در جهان همین معادن بودند. استخراج اورانیوم در کوه‌های سنگ معدن پس از پایان جنگ سرد و زخمی شدن SDAG Wismut در سمت آلمان متوقف شد. در طرف چک، در حباب قیمت اورانیوم در سال 2007، تلاش‌هایی برای راه‌اندازی مجدد استخراج معادن صورت گرفت، اما این تلاش‌ها به‌سرعت پس از کاهش قیمت اورانیوم کنار گذاشته شد. کشف کشف این عنصر به مارتین هاینریش کلاپروت شیمیدان آلمانی نسبت داده شده است. در حالی که در سال 1789 در آزمایشگاه آزمایشی خود در برلین کار می کرد، کلاپروت توانست با حل کردن پیچبلند در اسید نیتریک و خنثی کردن محلول با هیدروکسید سدیم، یک ترکیب زرد رنگ (احتمالا دیورانات سدیم) را رسوب دهد. کلاپروت فرض کرد که ماده زرد رنگ اکسید عنصری است که هنوز کشف نشده است و آن را با زغال چوب حرارت داد تا پودر سیاهی به دست آورد که به نظر او خود فلز تازه کشف شده بود (در واقع آن پودر اکسید اورانیوم بود). او عنصر تازه کشف شده را از سیاره اورانوس (نامگذاری شده از خدای اولیه یونانی آسمان) نامگذاری کرد که هشت سال قبل توسط ویلیام هرشل کشف شده بود. در سال 1841، Eugène-Melchior Péligot، پروفسور شیمی تجزیه در کنسرواتوار ملی هنر و متریرز (مدرسه مرکزی هنر و تولیدات) در پاریس، اولین نمونه فلز اورانیوم را با حرارت دادن تتراکلرید اورانیوم با پتاسیم جدا کرد. هانری بکرل رادیواکتیویته را با استفاده از اورانیوم در سال 1896 کشف کرد. بکرل با گذاشتن نمونه ای از نمک اورانیوم K2UO2(SO4)2 (سولفات اورانیل پتاسیم)، در بالای یک صفحه عکاسی بدون نور در یک کشو، این کشف را در پاریس انجام داد. بشقاب "مه آلود" شده بود. او تشخیص داد که نوعی نور یا پرتوهای نامرئی ساطع شده توسط اورانیوم صفحه را در معرض دید قرار داده است. در طول جنگ جهانی اول، زمانی که قدرت‌های مرکزی برای ساخت لوله‌های تفنگ توپخانه و فولادهای ابزار با سرعت بالا از کمبود مولیبدن رنج می‌بردند، به‌طور معمول آلیاژهای فرواورانیوم را جایگزین می‌کردند که بسیاری از ویژگی‌های فیزیکی مشابه را دارند. هنگامی که این روش در سال 1916 شناخته شد، دولت ایالات متحده از چندین دانشگاه برجسته درخواست کرد تا در مورد کاربردهای اورانیوم تحقیق کنند و ابزارهای ساخته شده با این فرمول ها برای چندین دهه مورد استفاده قرار گرفتند و تنها زمانی پایان یافت که پروژه منهتن و جنگ سرد تقاضای زیادی برای اورانیوم برای شکافت ایجاد کردند. تحقیق و توسعه سلاح تحقیقات شکافت تیمی به رهبری انریکو فرمی در سال 1934 مشاهده کردند که بمباران اورانیوم با نوترون ها باعث انتشار پرتوهای بتا می شود (الکترون ها یا پوزیترون ها از عناصر تولید شده؛ ذره بتا را ببینید). محصولات شکافت در ابتدا با عناصر جدید با اعداد اتمی 93 و 94 اشتباه گرفته شدند که رئیس دانشکده رم، Orso Mario Corbino، آنها را به ترتیب آسونیوم و هسپریوم نامید. آزمایش‌هایی که منجر به کشف توانایی اورانیوم در شکافت (شکستن) به عناصر سبک‌تر و آزاد کردن انرژی اتصال شد توسط اتو هان و فریتز استراسمن در آزمایشگاه هان در برلین انجام شد. لیز مایتنر و برادرزاده‌اش، فیزیکدان اتو رابرت فریش، توضیح فیزیکی را در فوریه 1939 منتشر کردند و نام این فرآیند را «شکافت هسته‌ای» گذاشتند. بلافاصله پس از آن، فرمی این فرضیه را مطرح کرد که شکافت اورانیوم ممکن است نوترون های کافی برای حفظ یک واکنش شکافت آزاد کند. تایید این فرضیه در سال 1939 صورت گرفت و کار بعدی نشان داد که به طور متوسط حدود 2.5 نوترون از هر شکافت ایزوتوپ اورانیوم کمیاب اورانیوم-235 آزاد می شود. فرمی از آلفرد او سی نیر خواست تا ایزوتوپ های اورانیوم را برای تعیین جزء شکافت پذیر جدا کند و در 29 فوریه 1940، نیر از ابزاری که در دانشگاه مینه سوتا ساخته بود برای جدا کردن اولین نمونه اورانیوم 235 جهان در آزمایشگاه تیت استفاده کرد. جان دانینگ پس از ارسال پستی به سیکلوترون دانشگاه کلمبیا، در 1 مارس تایید کرد که نمونه، ماده شکافت پذیر جدا شده است. تحقیقات بیشتر نشان داد که ایزوتوپ بسیار رایج اورانیوم-238 می تواند به پلوتونیوم تبدیل شود، که مانند اورانیوم-235، توسط نوترون های حرارتی نیز شکافت پذیر است. این اکتشافات باعث شد تا کشورهای زیادی شروع به کار روی توسعه سلاح های هسته ای و انرژی هسته ای کنند. علیرغم کشف شکافت در آلمان، پروژه Uranverein ("باشگاه اورانیوم") آلمان در زمان جنگ برای تحقیق در مورد انرژی هسته ای و/یا تسلیحات به دلیل محدودیت منابع، جنگ داخلی، تبعید یا عدم دخالت چندین دانشمند برجسته در این زمینه و چندین مورد مختل شد. اشتباهات مهمی مانند عدم در نظر گرفتن ناخالصی ها در نمونه های گرافیت موجود که باعث شد آن را به عنوان یک تعدیل کننده نوترون کمتر از آنچه در واقعیت است مناسب نشان دهد. تلاش های آلمان برای ساخت یک راکتور اورانیوم طبیعی/آب سنگین تا زمانی که آمریکایی ها به هایگرلوخ، محل آخرین آزمایش رآکتور زمان جنگ آلمان، رسیدند، به مرحله بحرانی نرسیده بود. در 2 دسامبر 1942، به عنوان بخشی از پروژه منهتن، تیم دیگری به رهبری انریکو فرمی توانست اولین واکنش زنجیره ای هسته ای خودپایدار مصنوعی را به نام Chicago Pile-1 آغاز کند. طرح اولیه با استفاده از اورانیوم 235 غنی شده کنار گذاشته شد زیرا هنوز به مقدار کافی در دسترس نبود. این تیم با کار در آزمایشگاهی در زیر غرفه‌های استاگ فیلد در دانشگاه شیکاگو، شرایط لازم برای چنین واکنشی را با انباشته کردن 400 تن کوتاه (360 تن) گرافیت، 58 تن کوتاه (53 تن) اورانیوم ایجاد کردند. اکسید، و شش تن کوتاه (5.5 متریک تن) فلز اورانیوم، که اکثریت آن توسط کارخانه لامپ وستینگهاوس در یک فرآیند تولید موقت تامین شد.
