ورق ۷ میل خوردگی شکاف خوردگی شکافی شکل موضعی خوردگی است که در فضاهای محدود (شکاف) رخ می دهد که دسترسی سیال عامل از محیط به آن محدود است. تشکیل سلول هوادهی تفاضلی منجر به خوردگی در داخل شکاف ها می شود. نمونه‌هایی از شکاف‌ها عبارتند از شکاف‌ها و نواحی تماس بین قطعات، زیر واشر یا مهر و موم، داخل شکاف‌ها و درزها، فضاهای پر از رسوبات و زیر توده‌های لجن. خوردگی شکاف متاثر از نوع شکاف (فلز-فلز، فلز-غیر فلز)، هندسه شکاف (اندازه، پوشش سطح) و عوامل متالورژیکی و محیطی است. حساسیت به خوردگی شکاف را می توان با روش های استاندارد ASTM ارزیابی کرد. دمای بحرانی خوردگی شکاف معمولاً برای رتبه بندی مقاومت یک ماده در برابر خوردگی شکاف استفاده می شود. شیار هیدروژنی در صنایع شیمیایی، شیار هیدروژنی به خوردگی لوله‌ها توسط شیارهایی گفته می‌شود که از اثر متقابل یک عامل خورنده، اجزای لوله‌های خورده شده و حباب‌های گاز هیدروژن ایجاد می‌شوند.[3] به عنوان مثال، هنگامی که اسید سولفوریک (H2SO4) از طریق لوله های فولادی جریان می یابد، آهن موجود در فولاد با اسید واکنش می دهد و پوشش غیرفعال سولفات آهن (FeSO4) و گاز هیدروژن (H2) را تشکیل می دهد. پوشش سولفات آهن از فولاد در برابر واکنش بیشتر محافظت می کند. با این حال، اگر حباب های هیدروژن با این پوشش تماس پیدا کند، حذف می شود. بنابراین، یک شیار توسط یک حباب در حال حرکت تشکیل می شود که فولاد بیشتری را در معرض اسید قرار می دهد: یک چرخه معیوب. شیار با تمایل حباب های بعدی به دنبال همان مسیر تشدید می شود. خوردگی در دمای بالا خوردگی در دمای بالا، تخریب شیمیایی یک ماده (معمولاً یک فلز) در نتیجه گرم شدن است. این شکل غیرگالوانیکی خوردگی می تواند زمانی اتفاق بیفتد که یک فلز در معرض اتمسفر داغ حاوی اکسیژن، گوگرد یا سایر ترکیباتی قرار گیرد که قادر به اکسید کردن (یا کمک به اکسیداسیون) ماده مورد نظر هستند. به عنوان مثال، مواد مورد استفاده در هوافضا، تولید نیرو و حتی در موتورهای خودرو باید در دوره‌های پایدار در دمای بالا مقاومت کنند که در آن ممکن است در معرض اتمسفر حاوی محصولات احتراق بالقوه بسیار خورنده قرار گیرند. محصولات خوردگی در دمای بالا به طور بالقوه می توانند به نفع مهندس تبدیل شوند. برای مثال، تشکیل اکسیدها روی فولادهای ضد زنگ، می‌تواند یک لایه محافظ برای جلوگیری از حمله بیشتر جوی ایجاد کند، و اجازه می‌دهد که یک ماده برای دوره‌های طولانی در دمای اتاق و در شرایط خصمانه استفاده شود. چنین محصولات خوردگی با دمای بالا، به شکل لعاب های لایه اکسید فشرده، از سایش در هنگام تماس لغزشی با دمای بالا سطوح فلزی (یا فلزی و سرامیکی) جلوگیری کرده یا آن را کاهش می دهند. اکسیداسیون حرارتی نیز معمولاً به عنوان مسیری برای به دست آوردن نانوساختارهای اکسید کنترل شده از جمله نانوسیم ها و لایه های نازک استفاده می شود.
ورق ۷ میل خوردگی شکاف خوردگی شکافی شکل موضعی خوردگی است که در فضاهای محدود (شکاف) رخ می دهد که دسترسی سیال عامل از محیط به آن محدود است. تشکیل سلول هوادهی تفاضلی منجر به خوردگی در داخل شکاف ها می شود. نمونه‌هایی از شکاف‌ها عبارتند از شکاف‌ها و نواحی تماس بین قطعات، زیر واشر یا مهر و موم، داخل شکاف‌ها و درزها، فضاهای پر از رسوبات و زیر توده‌های لجن. خوردگی شکاف متاثر از نوع شکاف (فلز-فلز، فلز-غیر فلز)، هندسه شکاف (اندازه، پوشش سطح) و عوامل متالورژیکی و محیطی است. حساسیت به خوردگی شکاف را می توان با روش های استاندارد ASTM ارزیابی کرد. دمای بحرانی خوردگی شکاف معمولاً برای رتبه بندی مقاومت یک ماده در برابر خوردگی شکاف استفاده می شود. شیار هیدروژنی در صنایع شیمیایی، شیار هیدروژنی به خوردگی لوله‌ها توسط شیارهایی گفته می‌شود که از اثر متقابل یک عامل خورنده، اجزای لوله‌های خورده شده و حباب‌های گاز هیدروژن ایجاد می‌شوند.[3] به عنوان مثال، هنگامی که اسید سولفوریک (H2SO4) از طریق لوله های فولادی جریان می یابد، آهن موجود در فولاد با اسید واکنش می دهد و پوشش غیرفعال سولفات آهن (FeSO4) و گاز هیدروژن (H2) را تشکیل می دهد. پوشش سولفات آهن از فولاد در برابر واکنش بیشتر محافظت می کند. با این حال، اگر حباب های هیدروژن با این پوشش تماس پیدا کند، حذف می شود. بنابراین، یک شیار توسط یک حباب در حال حرکت تشکیل می شود که فولاد بیشتری را در معرض اسید قرار می دهد: یک چرخه معیوب. شیار با تمایل حباب های بعدی به دنبال همان مسیر تشدید می شود. خوردگی در دمای بالا خوردگی در دمای بالا، تخریب شیمیایی یک ماده (معمولاً یک فلز) در نتیجه گرم شدن است. این شکل غیرگالوانیکی خوردگی می تواند زمانی اتفاق بیفتد که یک فلز در معرض اتمسفر داغ حاوی اکسیژن، گوگرد یا سایر ترکیباتی قرار گیرد که قادر به اکسید کردن (یا کمک به اکسیداسیون) ماده مورد نظر هستند. به عنوان مثال، مواد مورد استفاده در هوافضا، تولید نیرو و حتی در موتورهای خودرو باید در دوره‌های پایدار در دمای بالا مقاومت کنند که در آن ممکن است در معرض اتمسفر حاوی محصولات احتراق بالقوه بسیار خورنده قرار گیرند. محصولات خوردگی در دمای بالا به طور بالقوه می توانند به نفع مهندس تبدیل شوند. برای مثال، تشکیل اکسیدها روی فولادهای ضد زنگ، می‌تواند یک لایه محافظ برای جلوگیری از حمله بیشتر جوی ایجاد کند، و اجازه می‌دهد که یک ماده برای دوره‌های طولانی در دمای اتاق و در شرایط خصمانه استفاده شود. چنین محصولات خوردگی با دمای بالا، به شکل لعاب های لایه اکسید فشرده، از سایش در هنگام تماس لغزشی با دمای بالا سطوح فلزی (یا فلزی و سرامیکی) جلوگیری کرده یا آن را کاهش می دهند. اکسیداسیون حرارتی نیز معمولاً به عنوان مسیری برای به دست آوردن نانوساختارهای اکسید کنترل شده از جمله نانوسیم ها و لایه های نازک استفاده می شود.
