ورق رنگی برنز آلیاژی است که عمدتاً از مس تشکیل شده است، معمولاً با حدود 12 تا 12.5 درصد قلع و اغلب با افزودن فلزات دیگر (مانند آلومینیوم، منگنز، نیکل یا روی) و گاهی اوقات غیر فلزات، مانند فسفر، یا متالوئیدهایی مانند آرسنیک یا سیلیکون این افزودنی‌ها طیفی از آلیاژها را تولید می‌کنند که ممکن است سخت‌تر از مس به تنهایی باشند یا دارای خواص مفید دیگری مانند استحکام، شکل‌پذیری یا ماشین‌کاری باشند. دوره باستان شناسی که در آن برنز سخت ترین فلز در استفاده گسترده بود، به عنوان عصر برنز شناخته می شود. آغاز عصر برنز در غرب اوراسیا و هند به طور معمول به اواسط هزاره چهارم قبل از میلاد و در اوایل هزاره دوم پیش از میلاد در چین و در جایی دیگر به تدریج در مناطق گسترش یافت. عصر برنز با عصر آهن دنبال شد که از حدود 1300 قبل از میلاد شروع شد و در حدود 500 سال قبل از میلاد به بیشتر اوراسیا رسید، اگرچه برنز به طور گسترده‌تری نسبت به دوران مدرن مورد استفاده قرار گرفت. از آنجایی که آثار هنری تاریخی اغلب از برنج (مس و روی) و برنز با ترکیب‌بندی‌های مختلف ساخته می‌شدند، موزه‌های مدرن و توصیف‌های علمی آثار هنری قدیمی‌تر به طور فزاینده‌ای از اصطلاح تعمیم‌یافته «آلیاژ مس» استفاده می‌کنند. هومووو دینگ (به چینی: 后母戊鼎؛ پینیین: Hòumǔwù dǐng)، سنگین‌ترین برنز آیینی چینی که تا کنون یافت شده است. 1300–1046 ق.م. موزه ملی چین (پکن). نام این دینگ بر اساس کتیبه ای در دیوار داخلی برنزی است که روی آن Hòumǔwù به معنی "ملکه مادر وو" نوشته شده است. کلمه برنز (1730-1740) از برنز فرانسوی میانه (1511) وام گرفته شده است، که خود از برنزوی ایتالیایی «فلز زنگ، برنج» (قرن سیزدهم، در لاتین قرون وسطی به عنوان برنزیم رونویسی شده است) از یکی از این دو قرض گرفته شده است: bróntion، سازند پشتی از برونتسیون یونانی بیزانسی (βροντησίον، قرن یازدهم)، شاید از Brentḗsion (Βρεντήσιον، 'Brindisi'، معروف به برنز آن؛[3][4] یا در اصل: در قدیمی‌ترین شکل آن از فارسی باستان birinj، biranj (برنج، برنج، برنج امروزی) و piring (پرنگ) مس، [5] که از آن‌ها نیز برینج گرجی (برینجی)، pirinç ترکی و brinj ارمنی (برینج) آمده است. ) نیز به معنای "برنز" است. تاریخ گنجینه ای از تبرهای برنزی متعلق به عصر برنز که در آلمان مدرن یافت شده است. این ابزار برتر آن دوره بود، و همچنین به نظر می رسد که به عنوان ذخیره ارزش استفاده می شده است. میخ های برنزی رومی با نشانه ها و کتیبه های جادویی، قرن سوم تا چهارم میلادی. کشف برنز به مردم این امکان را داد تا اشیای فلزی بسازند که سخت تر و بادوام تر از آنچه قبلاً ممکن بود. ابزارهای برنزی، سلاح‌ها، زره‌ها و مصالح ساختمانی مانند کاشی‌های تزئینی، سخت‌تر و بادوام‌تر از پیشینیان خود از سنگ و مس ("کالکولیتیک") بودند. در ابتدا، برنز از مس و آرسنیک ساخته می شد و برنز آرسنیک یا از سنگ معدن مس و آرسنیک به طور طبیعی یا مصنوعی مخلوط می شد. قدیمی‌ترین آثاری که تاکنون شناخته شده است از فلات ایران در هزاره پنجم پیش از میلاد آمده است و از مس آرسنیک بومی و مس آرسنیدها مانند آلگودونیت و دمیکیت ذوب شده‌اند. قدمت قدیمی ترین مصنوع آلیاژ قلع-مس به سال قبل از میلاد مسیح می رسد. 4650 قبل از میلاد، در یک مکان فرهنگ Vinča در Pločnik (صربستان)، و اعتقاد بر این است که از یک سنگ طبیعی قلع مس، stannite ذوب شده است. سایر نمونه های اولیه مربوط به اواخر هزاره چهارم قبل از میلاد در مصر، شوش (ایران) و برخی مکان های باستانی در چین، لرستان (ایران)، تپه سیلک (ایران)، موندیگک (افغانستان) و بین النهرین (عراق) هستند. برنز قلع نسبت به برنز آرسنیک برتری داشت زیرا فرآیند آلیاژسازی را می‌توان به راحتی کنترل کرد و آلیاژ حاصل از آن قوی‌تر و ریخته‌گری آسان‌تر بود. همچنین برخلاف آرسنیک، قلع فلزی و دودهای حاصل از تصفیه قلع سمی نیستند. قلع جزء اصلی غیر مسی برنز در اواخر هزاره سوم قبل از میلاد شد. سنگ معدن مس و قلع بسیار کمیاب‌تر اغلب با هم یافت نمی‌شوند (استثناها شامل کورنوال در بریتانیا، یک محوطه باستانی در تایلند و یکی در ایران)، بنابراین کار جدی برنز همیشه شامل تجارت بوده است. منابع قلع و تجارت در دوران باستان تأثیر عمده ای در توسعه فرهنگ ها داشته است. در اروپا، منبع اصلی قلع، ذخایر سنگ معدن بریتانیا در کورنوال بود که تا فنیقیه در شرق مدیترانه معامله می شد. در بسیاری از نقاط جهان، انباشته های بزرگی از مصنوعات برنزی یافت می شود که نشان می دهد برنز همچنین ذخیره ارزش و نشان دهنده موقعیت اجتماعی است. در اروپا انبارهای بزرگی از ابزار برنزی، معمولاً تبرهای سوخاری (نشان داده شده در بالا)، یافت می‌شود که عمدتاً هیچ نشانه‌ای از سایش را نشان نمی‌دهند. با برنزهای آیینی چینی که در کتیبه هایی که حمل می کنند و از منابع دیگر مستند است، قضیه روشن است. اینها در مقادیر بسیار زیاد برای تدفین نخبگان ساخته می‌شدند و همچنین توسط زندگان برای هدایای آیینی استفاده می‌شد.
ورق رنگی برنز آلیاژی است که عمدتاً از مس تشکیل شده است، معمولاً با حدود 12 تا 12.5 درصد قلع و اغلب با افزودن فلزات دیگر (مانند آلومینیوم، منگنز، نیکل یا روی) و گاهی اوقات غیر فلزات، مانند فسفر، یا متالوئیدهایی مانند آرسنیک یا سیلیکون این افزودنی‌ها طیفی از آلیاژها را تولید می‌کنند که ممکن است سخت‌تر از مس به تنهایی باشند یا دارای خواص مفید دیگری مانند استحکام، شکل‌پذیری یا ماشین‌کاری باشند. دوره باستان شناسی که در آن برنز سخت ترین فلز در استفاده گسترده بود، به عنوان عصر برنز شناخته می شود. آغاز عصر برنز در غرب اوراسیا و هند به طور معمول به اواسط هزاره چهارم قبل از میلاد و در اوایل هزاره دوم پیش از میلاد در چین و در جایی دیگر به تدریج در مناطق گسترش یافت. عصر برنز با عصر آهن دنبال شد که از حدود 1300 قبل از میلاد شروع شد و در حدود 500 سال قبل از میلاد به بیشتر اوراسیا رسید، اگرچه برنز به طور گسترده‌تری نسبت به دوران مدرن مورد استفاده قرار گرفت. از آنجایی که آثار هنری تاریخی اغلب از برنج (مس و روی) و برنز با ترکیب‌بندی‌های مختلف ساخته می‌شدند، موزه‌های مدرن و توصیف‌های علمی آثار هنری قدیمی‌تر به طور فزاینده‌ای از اصطلاح تعمیم‌یافته «آلیاژ مس» استفاده می‌کنند. هومووو دینگ (به چینی: 后母戊鼎؛ پینیین: Hòumǔwù dǐng)، سنگین‌ترین برنز آیینی چینی که تا کنون یافت شده است. 1300–1046 ق.م. موزه ملی چین (پکن). نام این دینگ بر اساس کتیبه ای در دیوار داخلی برنزی است که روی آن Hòumǔwù به معنی "ملکه مادر وو" نوشته شده است. کلمه برنز (1730-1740) از برنز فرانسوی میانه (1511) وام گرفته شده است، که خود از برنزوی ایتالیایی «فلز زنگ، برنج» (قرن سیزدهم، در لاتین قرون وسطی به عنوان برنزیم رونویسی شده است) از یکی از این دو قرض گرفته شده است: bróntion، سازند پشتی از برونتسیون یونانی بیزانسی (βροντησίον، قرن یازدهم)، شاید از Brentḗsion (Βρεντήσιον، 'Brindisi'، معروف به برنز آن؛[3][4] یا در اصل: در قدیمی‌ترین شکل آن از فارسی باستان birinj، biranj (برنج، برنج، برنج امروزی) و piring (پرنگ) مس، [5] که از آن‌ها نیز برینج گرجی (برینجی)، pirinç ترکی و brinj ارمنی (برینج) آمده است. ) نیز به معنای "برنز" است. تاریخ گنجینه ای از تبرهای برنزی متعلق به عصر برنز که در آلمان مدرن یافت شده است. این ابزار برتر آن دوره بود، و همچنین به نظر می رسد که به عنوان ذخیره ارزش استفاده می شده است. میخ های برنزی رومی با نشانه ها و کتیبه های جادویی، قرن سوم تا چهارم میلادی. کشف برنز به مردم این امکان را داد تا اشیای فلزی بسازند که سخت تر و بادوام تر از آنچه قبلاً ممکن بود. ابزارهای برنزی، سلاح‌ها، زره‌ها و مصالح ساختمانی مانند کاشی‌های تزئینی، سخت‌تر و بادوام‌تر از پیشینیان خود از سنگ و مس ("کالکولیتیک") بودند. در ابتدا، برنز از مس و آرسنیک ساخته می شد و برنز آرسنیک یا از سنگ معدن مس و آرسنیک به طور طبیعی یا مصنوعی مخلوط می شد. قدیمی‌ترین آثاری که تاکنون شناخته شده است از فلات ایران در هزاره پنجم پیش از میلاد آمده است و از مس آرسنیک بومی و مس آرسنیدها مانند آلگودونیت و دمیکیت ذوب شده‌اند. قدمت قدیمی ترین مصنوع آلیاژ قلع-مس به سال قبل از میلاد مسیح می رسد. 4650 قبل از میلاد، در یک مکان فرهنگ Vinča در Pločnik (صربستان)، و اعتقاد بر این است که از یک سنگ طبیعی قلع مس، stannite ذوب شده است. سایر نمونه های اولیه مربوط به اواخر هزاره چهارم قبل از میلاد در مصر، شوش (ایران) و برخی مکان های باستانی در چین، لرستان (ایران)، تپه سیلک (ایران)، موندیگک (افغانستان) و بین النهرین (عراق) هستند. برنز قلع نسبت به برنز آرسنیک برتری داشت زیرا فرآیند آلیاژسازی را می‌توان به راحتی کنترل کرد و آلیاژ حاصل از آن قوی‌تر و ریخته‌گری آسان‌تر بود. همچنین برخلاف آرسنیک، قلع فلزی و دودهای حاصل از تصفیه قلع سمی نیستند. قلع جزء اصلی غیر مسی برنز در اواخر هزاره سوم قبل از میلاد شد. سنگ معدن مس و قلع بسیار کمیاب‌تر اغلب با هم یافت نمی‌شوند (استثناها شامل کورنوال در بریتانیا، یک محوطه باستانی در تایلند و یکی در ایران)، بنابراین کار جدی برنز همیشه شامل تجارت بوده است. منابع قلع و تجارت در دوران باستان تأثیر عمده ای در توسعه فرهنگ ها داشته است. در اروپا، منبع اصلی قلع، ذخایر سنگ معدن بریتانیا در کورنوال بود که تا فنیقیه در شرق مدیترانه معامله می شد. در بسیاری از نقاط جهان، انباشته های بزرگی از مصنوعات برنزی یافت می شود که نشان می دهد برنز همچنین ذخیره ارزش و نشان دهنده موقعیت اجتماعی است. در اروپا انبارهای بزرگی از ابزار برنزی، معمولاً تبرهای سوخاری (نشان داده شده در بالا)، یافت می‌شود که عمدتاً هیچ نشانه‌ای از سایش را نشان نمی‌دهند. با برنزهای آیینی چینی که در کتیبه هایی که حمل می کنند و از منابع دیگر مستند است، قضیه روشن است. اینها در مقادیر بسیار زیاد برای تدفین نخبگان ساخته می‌شدند و همچنین توسط زندگان برای هدایای آیینی استفاده می‌شد.
