لوله ۳۶ اینچ رنگ های مختلف آلیاژهای Ag–Au–Cu در حالی که بیشتر فلزات خاکستری یا سفید نقره ای هستند، طلا کمی زرد متمایل به قرمز است. این رنگ با بسامد نوسانات پلاسما در میان الکترون های ظرفیت فلز تعیین می شود، در محدوده فرابنفش برای اکثر فلزات، اما در محدوده قابل مشاهده برای طلا به دلیل اثرات نسبیتی. تأثیرات مشابهی بر اوربیتال های اطراف اتم های طلا تأثیر می گذارد. آلیاژهای طلای رنگی متداول شامل رزگلد هجده عیار متمایز است که با افزودن مس ایجاد می شود. آلیاژهای حاوی پالادیوم یا نیکل نیز در جواهرات تجاری مهم هستند زیرا آلیاژهای طلای سفید تولید می کنند. آلیاژ مس چهارده عیار طلا تقریباً از نظر رنگ مشابه با برخی از آلیاژهای برنز است و هر دو ممکن است برای تولید نشان های پلیس و سایر نشان ها استفاده شوند. آلیاژهای طلای چهارده و هجده عیار با نقره به تنهایی به رنگ زرد متمایل به سبز ظاهر می شوند و به آنها طلای سبز می گویند. طلای آبی را می توان از آلیاژ کردن با آهن و طلای بنفش را می توان از آلیاژ کردن با آلومینیوم ساخت. به طور معمول، افزودن منگنز، ایندیم و عناصر دیگر می‌تواند رنگ‌های غیرعادی طلایی را برای کاربردهای مختلف تولید کند. طلای کلوئیدی که توسط میکروسکوپ های الکترونی استفاده می شود، اگر ذرات کوچک باشند قرمز است. ذرات بزرگتر طلای کلوئیدی آبی هستند. ایزوتوپ ها طلا فقط یک ایزوتوپ پایدار دارد، 197 طلا، که همچنین تنها ایزوتوپ طبیعی آن است، بنابراین طلا هم یک عنصر تک هسته ای و هم یک ایزوتوپی است. سی و شش رادیو ایزوتوپ سنتز شده اند که در جرم اتمی از 169 تا 205 متغیر است. پایدارترین آنها 195 است. طلا با نیمه عمر 186.1 روز. کمترین پایداری 171 است طلا، که با انتشار پروتون با نیمه عمر 30 میکرو ثانیه تجزیه می شود. بیشتر ایزوتوپ های رادیویی طلا با جرم اتمی زیر 197 با ترکیبی از گسیل پروتون، واپاشی α و واپاشی β+ تجزیه می شوند. استثنا 195 است طلا که با گرفتن الکترون تجزیه می شود و 196 طلا، که اغلب با گرفتن الکترون (93٪) با یک مسیر فروپاشی β- جزئی (7٪) تجزیه می شود. تمام رادیوایزوتوپ های طلا با جرم اتمی بالاتر از 197 با واپاشی β- تجزیه می شوند. حداقل 32 ایزومر هسته ای نیز مشخص شده اند که در جرم اتمی از 170 تا 200 متغیر است. طلا ایزومر ندارد. پایدارترین ایزومر طلا 198 متر مربع است طلا با نیمه عمر 2.27 روز. کمترین پایداری ایزومر طلا 177 متر مربع است طلا با نیمه عمر تنها 7 ns. 184 متر مربع طلا دارای سه مسیر فروپاشی است: واپاشی β+، گذار ایزومری و واپاشی آلفا. هیچ ایزومر یا ایزوتوپ دیگری از طلا دارای سه مسیر فروپاشی نیست. سنتز تولید احتمالی طلا از یک عنصر رایج تر، مانند سرب، از دیرباز موضوع تحقیق بشر بوده است، و رشته کیمیاگری باستان و قرون وسطی اغلب بر آن متمرکز بوده است. با این حال، تغییر شکل عناصر شیمیایی تا زمان درک فیزیک هسته‌ای در قرن بیستم ممکن نشد. اولین سنتز طلا توسط فیزیکدان ژاپنی هانتارو ناگائوکا انجام شد که در سال 1924 با بمباران نوترونی طلا را از جیوه سنتز کرد. یک تیم آمریکایی که بدون اطلاع از مطالعه قبلی ناگائوکا کار می کردند، آزمایش مشابهی را در سال 1941 انجام دادند و به همان نتیجه رسیدند و نشان دادند که ایزوتوپ های طلای تولید شده توسط آن همگی رادیواکتیو هستند. در سال 1980، گلن سیبورگ چندین هزار اتم بیسموت را در آزمایشگاه لارنس برکلی به طلا تبدیل کرد. طلا را می توان در یک راکتور هسته ای ساخت، اما انجام این کار بسیار غیرعملی است و بسیار بیشتر از ارزش طلای تولید شده هزینه خواهد داشت.
لوله ۳۶ اینچ رنگ های مختلف آلیاژهای Ag–Au–Cu در حالی که بیشتر فلزات خاکستری یا سفید نقره ای هستند، طلا کمی زرد متمایل به قرمز است. این رنگ با بسامد نوسانات پلاسما در میان الکترون های ظرفیت فلز تعیین می شود، در محدوده فرابنفش برای اکثر فلزات، اما در محدوده قابل مشاهده برای طلا به دلیل اثرات نسبیتی. تأثیرات مشابهی بر اوربیتال های اطراف اتم های طلا تأثیر می گذارد. آلیاژهای طلای رنگی متداول شامل رزگلد هجده عیار متمایز است که با افزودن مس ایجاد می شود. آلیاژهای حاوی پالادیوم یا نیکل نیز در جواهرات تجاری مهم هستند زیرا آلیاژهای طلای سفید تولید می کنند. آلیاژ مس چهارده عیار طلا تقریباً از نظر رنگ مشابه با برخی از آلیاژهای برنز است و هر دو ممکن است برای تولید نشان های پلیس و سایر نشان ها استفاده شوند. آلیاژهای طلای چهارده و هجده عیار با نقره به تنهایی به رنگ زرد متمایل به سبز ظاهر می شوند و به آنها طلای سبز می گویند. طلای آبی را می توان از آلیاژ کردن با آهن و طلای بنفش را می توان از آلیاژ کردن با آلومینیوم ساخت. به طور معمول، افزودن منگنز، ایندیم و عناصر دیگر می‌تواند رنگ‌های غیرعادی طلایی را برای کاربردهای مختلف تولید کند. طلای کلوئیدی که توسط میکروسکوپ های الکترونی استفاده می شود، اگر ذرات کوچک باشند قرمز است. ذرات بزرگتر طلای کلوئیدی آبی هستند. ایزوتوپ ها طلا فقط یک ایزوتوپ پایدار دارد، 197 طلا، که همچنین تنها ایزوتوپ طبیعی آن است، بنابراین طلا هم یک عنصر تک هسته ای و هم یک ایزوتوپی است. سی و شش رادیو ایزوتوپ سنتز شده اند که در جرم اتمی از 169 تا 205 متغیر است. پایدارترین آنها 195 است. طلا با نیمه عمر 186.1 روز. کمترین پایداری 171 است طلا، که با انتشار پروتون با نیمه عمر 30 میکرو ثانیه تجزیه می شود. بیشتر ایزوتوپ های رادیویی طلا با جرم اتمی زیر 197 با ترکیبی از گسیل پروتون، واپاشی α و واپاشی β+ تجزیه می شوند. استثنا 195 است طلا که با گرفتن الکترون تجزیه می شود و 196 طلا، که اغلب با گرفتن الکترون (93٪) با یک مسیر فروپاشی β- جزئی (7٪) تجزیه می شود. تمام رادیوایزوتوپ های طلا با جرم اتمی بالاتر از 197 با واپاشی β- تجزیه می شوند. حداقل 32 ایزومر هسته ای نیز مشخص شده اند که در جرم اتمی از 170 تا 200 متغیر است. طلا ایزومر ندارد. پایدارترین ایزومر طلا 198 متر مربع است طلا با نیمه عمر 2.27 روز. کمترین پایداری ایزومر طلا 177 متر مربع است طلا با نیمه عمر تنها 7 ns. 184 متر مربع طلا دارای سه مسیر فروپاشی است: واپاشی β+، گذار ایزومری و واپاشی آلفا. هیچ ایزومر یا ایزوتوپ دیگری از طلا دارای سه مسیر فروپاشی نیست. سنتز تولید احتمالی طلا از یک عنصر رایج تر، مانند سرب، از دیرباز موضوع تحقیق بشر بوده است، و رشته کیمیاگری باستان و قرون وسطی اغلب بر آن متمرکز بوده است. با این حال، تغییر شکل عناصر شیمیایی تا زمان درک فیزیک هسته‌ای در قرن بیستم ممکن نشد. اولین سنتز طلا توسط فیزیکدان ژاپنی هانتارو ناگائوکا انجام شد که در سال 1924 با بمباران نوترونی طلا را از جیوه سنتز کرد. یک تیم آمریکایی که بدون اطلاع از مطالعه قبلی ناگائوکا کار می کردند، آزمایش مشابهی را در سال 1941 انجام دادند و به همان نتیجه رسیدند و نشان دادند که ایزوتوپ های طلای تولید شده توسط آن همگی رادیواکتیو هستند. در سال 1980، گلن سیبورگ چندین هزار اتم بیسموت را در آزمایشگاه لارنس برکلی به طلا تبدیل کرد. طلا را می توان در یک راکتور هسته ای ساخت، اما انجام این کار بسیار غیرعملی است و بسیار بیشتر از ارزش طلای تولید شده هزینه خواهد داشت.
