قیمت توری مرغی زنگ زدگی چگونه به اجسام آهنی آسیب می رساند؟ زنگ نفوذپذیر و نرم است و با لیز خوردن از سطح یک جسم آهنی زنگ زده، آهن زیر زنگ می‌زند. در نتیجه، زنگ آهن یک فرآیند ثابت است که در طول زمان اقلام آهنی را از بین می برد و آنها را بی ارزش می کند. زنگ زدن آهن در طول زمان باعث آسیب قابل توجهی می شود زیرا برای ساختن طیف وسیعی از سازه ها و کالاها از جمله پل ها، کوره ها، نرده ها، دروازه ها و بدنه اتومبیل ها، اتوبوس ها، کامیون ها و کشتی ها استفاده می شود. ناگفته نماند که باید راهی برای جلوگیری از زنگ زدن آهن داشته باشیم. شرایط لازم برای زنگ زدن چیست؟ عوامل زیادی در زنگ زدن آهن نقش دارند، از جمله میزان رطوبت موجود در هوا و PH محیط اطراف. در ادامه به تعدادی از این عناصر اشاره شده است. رطوبت: در دسترس بودن آب در محیط، خوردگی آهن را محدود می کند. شایع ترین علت زنگ زدگی قرار گرفتن در معرض باران است. اگر PH محیط اطراف فلز پایین باشد، فرآیند زنگ زدگی تسریع می شود. وقتی آهن در معرض باران اسیدی قرار می گیرد، سریعتر زنگ می زند. خوردگی آهن با pH بالاتر کند می شود. به دلیل وجود املاح مختلف در آب، آهن سریعتر زنگ می زند. بسیاری از یون های موجود در آب شور فرآیند زنگ زدگی را از طریق فرآیندهای الکتروشیمیایی سرعت می بخشند. ناخالصی: آهن خالص در مقایسه با آهن دارای انواع فلزات کندتر زنگ می زند. زنگ آهن چگونه یک تغییر شیمیایی است؟ زنگ از اکسید آهن (Fe2O3) تشکیل شده است. در نتیجه زنگ و آهن مترادف نیستند. زنگ مشابه آهنی نیست که روی آن رسوب کرده است. از آنجا که یک جزء جدید به نام "اکسید آهن" در هنگام زنگ زدن آهن ایجاد می شود، نشان دهنده یک تغییر شیمیایی است. سایر مواد مبتنی بر آهن چدن، چدن خاکستری، چدن سفید، چدن داکتیل، چدن چکش خوار، فرفورژه زنگ یک اکسید آهن است، اکسیدی معمولاً قهوه‌ای مایل به قرمز که از واکنش آهن و اکسیژن در حضور کاتالیزوری آب یا رطوبت هوا تشکیل می‌شود. زنگ از اکسیدهای آهن آبدار (III) (Fe2O3·nH2O) و اکسید-هیدروکسید آهن (III) (FeO(OH)، Fe(OH)3) تشکیل شده است و معمولاً با خوردگی آهن تصفیه شده مرتبط است. با توجه به زمان کافی، هر توده آهن در حضور آب و اکسیژن، در نهایت می تواند به طور کامل به زنگ تبدیل شود. زنگ سطحی معمولاً پوسته پوسته و شکننده است و برخلاف تشکیل پتینه روی سطوح مسی، هیچ گونه محافظت غیرفعالی از آهن زیرین ایجاد نمی کند. زنگ زدگی اصطلاح رایج برای خوردگی آهن عنصری و آلیاژهای آن مانند فولاد است. بسیاری از فلزات دیگر دچار خوردگی مشابهی می شوند، اما اکسیدهای حاصل معمولاً «زنگ» نامیده نمی شوند. چندین اشکال زنگ هم از نظر بصری و هم از طریق طیف‌سنجی قابل تشخیص هستند و در شرایط مختلف شکل می‌گیرند. اشکال دیگر زنگ شامل نتیجه واکنش بین آهن و کلرید در محیطی فاقد اکسیژن است. میلگرد مورد استفاده در ستون های بتنی زیر آب که زنگ سبز ایجاد می کند، مثالی است. اگرچه زنگ‌زدگی عموماً جنبه‌ی منفی آهن است، اما شکل خاصی از زنگ‌زدگی که به نام زنگ پایدار شناخته می‌شود، باعث می‌شود جسم دارای پوشش نازکی از زنگ در بالای آن باشد. اگر در رطوبت نسبی کم نگهداری شود، لایه محافظ "پایدار" را به آهن زیر می‌سازد، اما نه به اندازه اکسیدهای دیگر مانند اکسید آلومینیوم روی آلومینیوم. واکنش های مرتبط زنگ‌زدگی آهن یک فرآیند الکتروشیمیایی است که با انتقال الکترون‌ها از آهن به اکسیژن آغاز می‌شود. آهن عامل کاهنده است (الکترون‌ها را رها می‌کند) در حالی که اکسیژن عامل اکسید کننده است (الکترون‌ها را به دست می‌آورد). میزان خوردگی تحت تأثیر آب قرار می گیرد و توسط الکترولیت ها تسریع می شود، همانطور که توسط اثرات نمک جاده بر خوردگی خودروها نشان داده شده است. واکنش کلیدی کاهش اکسیژن است: O2 + 4 e− + 2 H2O → 4 OH− از آنجایی که یون های هیدروکسید را تشکیل می دهد، این فرآیند به شدت تحت تأثیر حضور اسید قرار می گیرد. به همین ترتیب، خوردگی بیشتر فلزات توسط اکسیژن در pH پایین تسریع می شود. تهیه الکترون برای واکنش فوق، اکسیداسیون آهن است که ممکن است به شرح زیر توصیف شود: Fe → Fe2+ + 2 e− واکنش ردوکس زیر نیز در حضور آب رخ می دهد و برای تشکیل زنگ بسیار مهم است: 4 Fe2 + + O2 → 4 Fe3 + + 2 O2- علاوه بر این، واکنش های چند مرحله ای اسید-باز زیر بر روند تشکیل زنگ تأثیر می گذارد: Fe2+ + 2 H2O ⇌ Fe(OH)2 + 2 H+ Fe3+ + 3 H2O ⇌ Fe(OH)3 + 3 H+ مانند تعادل های کم آبی زیر: Fe(OH)2 ⇌ FeO + H2O Fe(OH)3 ⇌ FeO(OH) + H2O 2 FeO(OH) ⇌ Fe2O3 + H2O از معادلات بالا نیز مشاهده می شود که محصولات خوردگی به دلیل در دسترس بودن آب و اکسیژن دیکته می شوند. با اکسیژن محلول محدود، مواد حاوی آهن (II) از جمله FeO و لودستون سیاه یا مگنتیت (Fe3O4) مورد علاقه هستند. غلظت بالای اکسیژن به نفع مواد آهنی با فرمول اسمی Fe(OH) 3-xOx⁄2 است. ماهیت زنگ با گذشت زمان تغییر می کند و منعکس کننده سرعت کند واکنش های جامدات است. علاوه بر این، این فرآیندهای پیچیده تحت تأثیر حضور یون‌های دیگر مانند Ca2+ قرار می‌گیرند که به عنوان الکترولیت‌هایی عمل می‌کنند که تشکیل زنگ را تسریع می‌کنند یا با هیدروکسیدها و اکسیدهای آهن ترکیب می‌شوند تا انواع گونه‌های Ca، Fe، O، OH را رسوب دهند. شروع زنگ زدگی را می توان در آزمایشگاه با استفاده از محلول نشانگر فروکسیل نیز تشخیص داد. محلول هم یون های Fe2+ و هم یون های هیدروکسیل را تشخیص می دهد. تشکیل یون‌های Fe2+ و یون‌های هیدروکسیل به ترتیب با لکه‌های آبی و صورتی مشخص می‌شوند.
قیمت توری مرغی زنگ زدگی چگونه به اجسام آهنی آسیب می رساند؟ زنگ نفوذپذیر و نرم است و با لیز خوردن از سطح یک جسم آهنی زنگ زده، آهن زیر زنگ می‌زند. در نتیجه، زنگ آهن یک فرآیند ثابت است که در طول زمان اقلام آهنی را از بین می برد و آنها را بی ارزش می کند. زنگ زدن آهن در طول زمان باعث آسیب قابل توجهی می شود زیرا برای ساختن طیف وسیعی از سازه ها و کالاها از جمله پل ها، کوره ها، نرده ها، دروازه ها و بدنه اتومبیل ها، اتوبوس ها، کامیون ها و کشتی ها استفاده می شود. ناگفته نماند که باید راهی برای جلوگیری از زنگ زدن آهن داشته باشیم. شرایط لازم برای زنگ زدن چیست؟ عوامل زیادی در زنگ زدن آهن نقش دارند، از جمله میزان رطوبت موجود در هوا و PH محیط اطراف. در ادامه به تعدادی از این عناصر اشاره شده است. رطوبت: در دسترس بودن آب در محیط، خوردگی آهن را محدود می کند. شایع ترین علت زنگ زدگی قرار گرفتن در معرض باران است. اگر PH محیط اطراف فلز پایین باشد، فرآیند زنگ زدگی تسریع می شود. وقتی آهن در معرض باران اسیدی قرار می گیرد، سریعتر زنگ می زند. خوردگی آهن با pH بالاتر کند می شود. به دلیل وجود املاح مختلف در آب، آهن سریعتر زنگ می زند. بسیاری از یون های موجود در آب شور فرآیند زنگ زدگی را از طریق فرآیندهای الکتروشیمیایی سرعت می بخشند. ناخالصی: آهن خالص در مقایسه با آهن دارای انواع فلزات کندتر زنگ می زند. زنگ آهن چگونه یک تغییر شیمیایی است؟ زنگ از اکسید آهن (Fe2O3) تشکیل شده است. در نتیجه زنگ و آهن مترادف نیستند. زنگ مشابه آهنی نیست که روی آن رسوب کرده است. از آنجا که یک جزء جدید به نام "اکسید آهن" در هنگام زنگ زدن آهن ایجاد می شود، نشان دهنده یک تغییر شیمیایی است. سایر مواد مبتنی بر آهن چدن، چدن خاکستری، چدن سفید، چدن داکتیل، چدن چکش خوار، فرفورژه زنگ یک اکسید آهن است، اکسیدی معمولاً قهوه‌ای مایل به قرمز که از واکنش آهن و اکسیژن در حضور کاتالیزوری آب یا رطوبت هوا تشکیل می‌شود. زنگ از اکسیدهای آهن آبدار (III) (Fe2O3·nH2O) و اکسید-هیدروکسید آهن (III) (FeO(OH)، Fe(OH)3) تشکیل شده است و معمولاً با خوردگی آهن تصفیه شده مرتبط است. با توجه به زمان کافی، هر توده آهن در حضور آب و اکسیژن، در نهایت می تواند به طور کامل به زنگ تبدیل شود. زنگ سطحی معمولاً پوسته پوسته و شکننده است و برخلاف تشکیل پتینه روی سطوح مسی، هیچ گونه محافظت غیرفعالی از آهن زیرین ایجاد نمی کند. زنگ زدگی اصطلاح رایج برای خوردگی آهن عنصری و آلیاژهای آن مانند فولاد است. بسیاری از فلزات دیگر دچار خوردگی مشابهی می شوند، اما اکسیدهای حاصل معمولاً «زنگ» نامیده نمی شوند. چندین اشکال زنگ هم از نظر بصری و هم از طریق طیف‌سنجی قابل تشخیص هستند و در شرایط مختلف شکل می‌گیرند. اشکال دیگر زنگ شامل نتیجه واکنش بین آهن و کلرید در محیطی فاقد اکسیژن است. میلگرد مورد استفاده در ستون های بتنی زیر آب که زنگ سبز ایجاد می کند، مثالی است. اگرچه زنگ‌زدگی عموماً جنبه‌ی منفی آهن است، اما شکل خاصی از زنگ‌زدگی که به نام زنگ پایدار شناخته می‌شود، باعث می‌شود جسم دارای پوشش نازکی از زنگ در بالای آن باشد. اگر در رطوبت نسبی کم نگهداری شود، لایه محافظ "پایدار" را به آهن زیر می‌سازد، اما نه به اندازه اکسیدهای دیگر مانند اکسید آلومینیوم روی آلومینیوم. واکنش های مرتبط زنگ‌زدگی آهن یک فرآیند الکتروشیمیایی است که با انتقال الکترون‌ها از آهن به اکسیژن آغاز می‌شود. آهن عامل کاهنده است (الکترون‌ها را رها می‌کند) در حالی که اکسیژن عامل اکسید کننده است (الکترون‌ها را به دست می‌آورد). میزان خوردگی تحت تأثیر آب قرار می گیرد و توسط الکترولیت ها تسریع می شود، همانطور که توسط اثرات نمک جاده بر خوردگی خودروها نشان داده شده است. واکنش کلیدی کاهش اکسیژن است: O2 + 4 e− + 2 H2O → 4 OH− از آنجایی که یون های هیدروکسید را تشکیل می دهد، این فرآیند به شدت تحت تأثیر حضور اسید قرار می گیرد. به همین ترتیب، خوردگی بیشتر فلزات توسط اکسیژن در pH پایین تسریع می شود. تهیه الکترون برای واکنش فوق، اکسیداسیون آهن است که ممکن است به شرح زیر توصیف شود: Fe → Fe2+ + 2 e− واکنش ردوکس زیر نیز در حضور آب رخ می دهد و برای تشکیل زنگ بسیار مهم است: 4 Fe2 + + O2 → 4 Fe3 + + 2 O2- علاوه بر این، واکنش های چند مرحله ای اسید-باز زیر بر روند تشکیل زنگ تأثیر می گذارد: Fe2+ + 2 H2O ⇌ Fe(OH)2 + 2 H+ Fe3+ + 3 H2O ⇌ Fe(OH)3 + 3 H+ مانند تعادل های کم آبی زیر: Fe(OH)2 ⇌ FeO + H2O Fe(OH)3 ⇌ FeO(OH) + H2O 2 FeO(OH) ⇌ Fe2O3 + H2O از معادلات بالا نیز مشاهده می شود که محصولات خوردگی به دلیل در دسترس بودن آب و اکسیژن دیکته می شوند. با اکسیژن محلول محدود، مواد حاوی آهن (II) از جمله FeO و لودستون سیاه یا مگنتیت (Fe3O4) مورد علاقه هستند. غلظت بالای اکسیژن به نفع مواد آهنی با فرمول اسمی Fe(OH) 3-xOx⁄2 است. ماهیت زنگ با گذشت زمان تغییر می کند و منعکس کننده سرعت کند واکنش های جامدات است. علاوه بر این، این فرآیندهای پیچیده تحت تأثیر حضور یون‌های دیگر مانند Ca2+ قرار می‌گیرند که به عنوان الکترولیت‌هایی عمل می‌کنند که تشکیل زنگ را تسریع می‌کنند یا با هیدروکسیدها و اکسیدهای آهن ترکیب می‌شوند تا انواع گونه‌های Ca، Fe، O، OH را رسوب دهند. شروع زنگ زدگی را می توان در آزمایشگاه با استفاده از محلول نشانگر فروکسیل نیز تشخیص داد. محلول هم یون های Fe2+ و هم یون های هیدروکسیل را تشخیص می دهد. تشکیل یون‌های Fe2+ و یون‌های هیدروکسیل به ترتیب با لکه‌های آبی و صورتی مشخص می‌شوند.
