لوله ۶۸ اینچ برخی از آلیاژها، مانند الکتروم - آلیاژی از نقره و طلا - به طور طبیعی وجود دارند. گاهی اوقات شهاب سنگ ها از آلیاژهای طبیعی آهن و نیکل ساخته می شوند، اما بومی زمین نیستند. یکی از اولین آلیاژهای ساخته شده توسط انسان برنز بود که مخلوطی از فلزات قلع و مس است. برنز یک آلیاژ فوق العاده مفید برای قدیم بود، زیرا بسیار قوی تر و سخت تر از هر یک از اجزای آن است. فولاد یکی دیگر از آلیاژهای رایج بود. با این حال، در زمان های قدیم، تنها می توانست به عنوان یک محصول جانبی تصادفی از حرارت دادن سنگ آهن در آتش سوزی (ذوب) در هنگام ساخت آهن ایجاد شود. سایر آلیاژهای باستانی عبارتند از اسپند، برنج و چدن. در عصر مدرن، فولاد را می توان به اشکال مختلف ایجاد کرد. فولاد کربنی را می توان تنها با تغییر محتوای کربن، تولید آلیاژهای نرم مانند فولاد ملایم یا آلیاژهای سخت مانند فولاد فنری ساخت. فولادهای آلیاژی را می توان با افزودن عناصر دیگری مانند کروم، مولیبدن، وانادیم یا نیکل ساخت که در نتیجه آلیاژهایی مانند فولاد پرسرعت یا فولاد ابزار تولید می شود. مقادیر کمی منگنز معمولاً با اکثر فولادهای مدرن آلیاژ می شود زیرا توانایی آن در حذف ناخالصی های ناخواسته مانند فسفر، گوگرد و اکسیژن است که می تواند اثرات مضری بر آلیاژ داشته باشد. با این حال، بیشتر آلیاژها تا دهه 1900 ساخته نشدند، مانند آلیاژهای مختلف آلومینیوم، تیتانیوم، نیکل و منیزیم. برخی از سوپرآلیاژهای مدرن مانند incoloy، inconel و hastelloy ممکن است از عناصر مختلف تشکیل شده باشند. آلیاژ از نظر فنی یک فلز ناخالص است، اما زمانی که به آلیاژها اشاره می شود، اصطلاح ناخالصی معمولاً عناصر نامطلوب را نشان می دهد. چنین ناخالصی هایی از فلزات پایه و عناصر آلیاژی وارد می شوند، اما در طول پردازش حذف می شوند. به عنوان مثال، گوگرد یک ناخالصی رایج در فولاد است. گوگرد به آسانی با آهن ترکیب می شود و سولفید آهن را تشکیل می دهد که بسیار شکننده است و نقاط ضعیفی در فولاد ایجاد می کند. لیتیوم، سدیم و کلسیم ناخالصی های رایج در آلیاژهای آلومینیوم هستند که می توانند اثرات نامطلوبی بر یکپارچگی ساختاری ریخته گری داشته باشند. برعکس، در غیر این صورت، فلزات خالصی که صرفاً حاوی ناخالصی های ناخواسته هستند، اغلب «فلزات ناخالص» نامیده می شوند و معمولاً به عنوان آلیاژ شناخته نمی شوند. اکسیژن موجود در هوا به راحتی با اکثر فلزات ترکیب می شود و اکسیدهای فلزی را تشکیل می دهد. به ویژه در دماهای بالاتر که در طول آلیاژسازی با آن مواجه می شوند. اغلب در طول فرآیند آلیاژسازی برای حذف ناخالصی های اضافی، با استفاده از شارها، افزودنی های شیمیایی یا سایر روش های متالورژی استخراجی، دقت زیادی صورت می گیرد.
لوله ۶۸ اینچ برخی از آلیاژها، مانند الکتروم - آلیاژی از نقره و طلا - به طور طبیعی وجود دارند. گاهی اوقات شهاب سنگ ها از آلیاژهای طبیعی آهن و نیکل ساخته می شوند، اما بومی زمین نیستند. یکی از اولین آلیاژهای ساخته شده توسط انسان برنز بود که مخلوطی از فلزات قلع و مس است. برنز یک آلیاژ فوق العاده مفید برای قدیم بود، زیرا بسیار قوی تر و سخت تر از هر یک از اجزای آن است. فولاد یکی دیگر از آلیاژهای رایج بود. با این حال، در زمان های قدیم، تنها می توانست به عنوان یک محصول جانبی تصادفی از حرارت دادن سنگ آهن در آتش سوزی (ذوب) در هنگام ساخت آهن ایجاد شود. سایر آلیاژهای باستانی عبارتند از اسپند، برنج و چدن. در عصر مدرن، فولاد را می توان به اشکال مختلف ایجاد کرد. فولاد کربنی را می توان تنها با تغییر محتوای کربن، تولید آلیاژهای نرم مانند فولاد ملایم یا آلیاژهای سخت مانند فولاد فنری ساخت. فولادهای آلیاژی را می توان با افزودن عناصر دیگری مانند کروم، مولیبدن، وانادیم یا نیکل ساخت که در نتیجه آلیاژهایی مانند فولاد پرسرعت یا فولاد ابزار تولید می شود. مقادیر کمی منگنز معمولاً با اکثر فولادهای مدرن آلیاژ می شود زیرا توانایی آن در حذف ناخالصی های ناخواسته مانند فسفر، گوگرد و اکسیژن است که می تواند اثرات مضری بر آلیاژ داشته باشد. با این حال، بیشتر آلیاژها تا دهه 1900 ساخته نشدند، مانند آلیاژهای مختلف آلومینیوم، تیتانیوم، نیکل و منیزیم. برخی از سوپرآلیاژهای مدرن مانند incoloy، inconel و hastelloy ممکن است از عناصر مختلف تشکیل شده باشند. آلیاژ از نظر فنی یک فلز ناخالص است، اما زمانی که به آلیاژها اشاره می شود، اصطلاح ناخالصی معمولاً عناصر نامطلوب را نشان می دهد. چنین ناخالصی هایی از فلزات پایه و عناصر آلیاژی وارد می شوند، اما در طول پردازش حذف می شوند. به عنوان مثال، گوگرد یک ناخالصی رایج در فولاد است. گوگرد به آسانی با آهن ترکیب می شود و سولفید آهن را تشکیل می دهد که بسیار شکننده است و نقاط ضعیفی در فولاد ایجاد می کند. لیتیوم، سدیم و کلسیم ناخالصی های رایج در آلیاژهای آلومینیوم هستند که می توانند اثرات نامطلوبی بر یکپارچگی ساختاری ریخته گری داشته باشند. برعکس، در غیر این صورت، فلزات خالصی که صرفاً حاوی ناخالصی های ناخواسته هستند، اغلب «فلزات ناخالص» نامیده می شوند و معمولاً به عنوان آلیاژ شناخته نمی شوند. اکسیژن موجود در هوا به راحتی با اکثر فلزات ترکیب می شود و اکسیدهای فلزی را تشکیل می دهد. به ویژه در دماهای بالاتر که در طول آلیاژسازی با آن مواجه می شوند. اغلب در طول فرآیند آلیاژسازی برای حذف ناخالصی های اضافی، با استفاده از شارها، افزودنی های شیمیایی یا سایر روش های متالورژی استخراجی، دقت زیادی صورت می گیرد.
