لوله ۶۶ اینچ باکتری های اکسید کننده آهن باکتری های اکسید کننده آهن در آب های سطحی باکتری‌های اکسیدکننده آهن، باکتری‌های شیمی‌ساز هستند که از اکسید کردن آهن آهن محلول انرژی می‌گیرند. آنها به رشد و تکثیر در آب های حاوی غلظت آهن به اندازه 0.1 میلی گرم در لیتر معروف هستند. با این حال، حداقل 0.3 ppm اکسیژن محلول برای انجام اکسیداسیون مورد نیاز است. آهن عنصر بسیار مهمی است که موجودات زنده برای انجام واکنش های متابولیکی متعددی مانند تشکیل پروتئین های دخیل در واکنش های بیوشیمیایی مورد نیاز هستند. نمونه‌هایی از این پروتئین‌ها شامل پروتئین‌های آهن-گوگرد، هموگلوبین و کمپلکس‌های هماهنگی است. آهن در سطح جهانی توزیع گسترده ای دارد و یکی از فراوان ترین آهن ها در پوسته، خاک و رسوبات زمین به حساب می آید. آهن یک عنصر کمیاب در محیط های دریایی است. نقش آن در متابولیسم برخی از کمولیتوتروف ها احتمالاً بسیار قدیمی است. همانطور که قانون حداقل لیبیگ اشاره می کند، عنصر اساسی موجود در کمترین مقدار (به نام عامل محدود کننده) آن چیزی است که نرخ رشد جمعیت را تعیین می کند. آهن رایج ترین عنصر محدود کننده در جوامع فیتوپلانکتون است و نقش کلیدی در ساختار و تعیین فراوانی آنها دارد. این به ویژه در مناطق با مواد مغذی بالا و کم کلروفیل، که در آن وجود ریز مغذی ها برای کل تولید اولیه اجباری است، مهم است. تاثیر تغییر آب و هوا بر باکتری های اکسید کننده آهن در سیستم های اقیانوسی باز پر از آهن محلول، متابولیسم باکتری اکسید کننده آهن در همه جا وجود دارد و چرخه آهن را تحت تاثیر قرار می دهد. امروزه این چرخه بیوشیمیایی به دلیل آلودگی و تغییرات آب و هوایی دستخوش تغییراتی شده است. با این حال، توزیع طبیعی آهن آهن در اقیانوس می تواند تحت تأثیر گرمایش جهانی تحت شرایط زیر قرار گیرد: اسیدی شدن، تغییر جریان های اقیانوسی، و روند هیپوکسی آب اقیانوس و آب های زیرزمینی. همه اینها پیامدهای افزایش قابل توجه انتشار CO2 در جو از منابع انسانی است. در حال حاضر غلظت دی اکسید کربن در جو حدود 380 پی پی ام است (80 پی پی ام بیش از 20 میلیون سال پیش) و حدود یک چهارم کل انتشار CO2 وارد اقیانوس ها می شود (2.2 pg C در سال). در واکنش با آب دریا، یون بی کربنات (HCO3-) تولید می شود و در نتیجه اسیدیته اقیانوس افزایش می یابد. علاوه بر این، دمای اقیانوس تقریباً یک درجه (0.74 درجه سانتیگراد) افزایش یافته و باعث ذوب شدن مقادیر زیادی از یخچال‌های طبیعی شده است که در افزایش سطح دریا نقش دارند. این امر حلالیت O2 را با مهار تبادل اکسیژن بین آب های سطحی، که در آن O2 بسیار فراوان است، و آب های عمیق بدون اکسیژن کاهش می دهد. همه این تغییرات در پارامترهای دریایی (دما، اسیدیته، و اکسیژن رسانی) بر چرخه بیوژئوشیمیایی آهن تأثیر می گذارد و می تواند پیامدهای متعدد و مهمی بر میکروب های اکسید کننده آهن آهن داشته باشد. شرایط هیپوکسیک و اسیدی می‌تواند بهره‌وری اولیه را در آب‌های سطحی و ساحلی بهبود بخشد زیرا در دسترس بودن آهن آهنی Fe(II) برای اکسیداسیون آهن میکروبی را افزایش می‌دهد. با این حال، در همان زمان، این سناریو همچنین می تواند اثر آبشاری رسوبات در آب های عمیق را مختل کند و باعث مرگ حیوانات اعماق دریا شود. علاوه بر این، بسیار مهم است که در نظر بگیرید که چرخه‌های آهن و فسفات کاملاً به هم مرتبط و متعادل هستند، به طوری که یک تغییر کوچک در اولی می‌تواند عواقب قابل‌توجهی بر دومی داشته باشد.
لوله ۶۶ اینچ باکتری های اکسید کننده آهن باکتری های اکسید کننده آهن در آب های سطحی باکتری‌های اکسیدکننده آهن، باکتری‌های شیمی‌ساز هستند که از اکسید کردن آهن آهن محلول انرژی می‌گیرند. آنها به رشد و تکثیر در آب های حاوی غلظت آهن به اندازه 0.1 میلی گرم در لیتر معروف هستند. با این حال، حداقل 0.3 ppm اکسیژن محلول برای انجام اکسیداسیون مورد نیاز است. آهن عنصر بسیار مهمی است که موجودات زنده برای انجام واکنش های متابولیکی متعددی مانند تشکیل پروتئین های دخیل در واکنش های بیوشیمیایی مورد نیاز هستند. نمونه‌هایی از این پروتئین‌ها شامل پروتئین‌های آهن-گوگرد، هموگلوبین و کمپلکس‌های هماهنگی است. آهن در سطح جهانی توزیع گسترده ای دارد و یکی از فراوان ترین آهن ها در پوسته، خاک و رسوبات زمین به حساب می آید. آهن یک عنصر کمیاب در محیط های دریایی است. نقش آن در متابولیسم برخی از کمولیتوتروف ها احتمالاً بسیار قدیمی است. همانطور که قانون حداقل لیبیگ اشاره می کند، عنصر اساسی موجود در کمترین مقدار (به نام عامل محدود کننده) آن چیزی است که نرخ رشد جمعیت را تعیین می کند. آهن رایج ترین عنصر محدود کننده در جوامع فیتوپلانکتون است و نقش کلیدی در ساختار و تعیین فراوانی آنها دارد. این به ویژه در مناطق با مواد مغذی بالا و کم کلروفیل، که در آن وجود ریز مغذی ها برای کل تولید اولیه اجباری است، مهم است. تاثیر تغییر آب و هوا بر باکتری های اکسید کننده آهن در سیستم های اقیانوسی باز پر از آهن محلول، متابولیسم باکتری اکسید کننده آهن در همه جا وجود دارد و چرخه آهن را تحت تاثیر قرار می دهد. امروزه این چرخه بیوشیمیایی به دلیل آلودگی و تغییرات آب و هوایی دستخوش تغییراتی شده است. با این حال، توزیع طبیعی آهن آهن در اقیانوس می تواند تحت تأثیر گرمایش جهانی تحت شرایط زیر قرار گیرد: اسیدی شدن، تغییر جریان های اقیانوسی، و روند هیپوکسی آب اقیانوس و آب های زیرزمینی. همه اینها پیامدهای افزایش قابل توجه انتشار CO2 در جو از منابع انسانی است. در حال حاضر غلظت دی اکسید کربن در جو حدود 380 پی پی ام است (80 پی پی ام بیش از 20 میلیون سال پیش) و حدود یک چهارم کل انتشار CO2 وارد اقیانوس ها می شود (2.2 pg C در سال). در واکنش با آب دریا، یون بی کربنات (HCO3-) تولید می شود و در نتیجه اسیدیته اقیانوس افزایش می یابد. علاوه بر این، دمای اقیانوس تقریباً یک درجه (0.74 درجه سانتیگراد) افزایش یافته و باعث ذوب شدن مقادیر زیادی از یخچال‌های طبیعی شده است که در افزایش سطح دریا نقش دارند. این امر حلالیت O2 را با مهار تبادل اکسیژن بین آب های سطحی، که در آن O2 بسیار فراوان است، و آب های عمیق بدون اکسیژن کاهش می دهد. همه این تغییرات در پارامترهای دریایی (دما، اسیدیته، و اکسیژن رسانی) بر چرخه بیوژئوشیمیایی آهن تأثیر می گذارد و می تواند پیامدهای متعدد و مهمی بر میکروب های اکسید کننده آهن آهن داشته باشد. شرایط هیپوکسیک و اسیدی می‌تواند بهره‌وری اولیه را در آب‌های سطحی و ساحلی بهبود بخشد زیرا در دسترس بودن آهن آهنی Fe(II) برای اکسیداسیون آهن میکروبی را افزایش می‌دهد. با این حال، در همان زمان، این سناریو همچنین می تواند اثر آبشاری رسوبات در آب های عمیق را مختل کند و باعث مرگ حیوانات اعماق دریا شود. علاوه بر این، بسیار مهم است که در نظر بگیرید که چرخه‌های آهن و فسفات کاملاً به هم مرتبط و متعادل هستند، به طوری که یک تغییر کوچک در اولی می‌تواند عواقب قابل‌توجهی بر دومی داشته باشد.
