لوله ۳۰ اینچ مکانیسم ها مکانیسم‌های اتمی مختلف تشکیل آلیاژ، نشان‌دهنده فلز خالص، جایگزینی، بینابینی و ترکیبی از این دو هنگامی که یک فلز مذاب با ماده دیگری مخلوط می شود، دو مکانیسم وجود دارد که می تواند باعث ایجاد آلیاژ شود، به نام تبادل اتمی و مکانیسم بینابینی. اندازه نسبی هر عنصر در ترکیب نقش اصلی را در تعیین مکانیسمی دارد که رخ خواهد داد. هنگامی که اتم ها از نظر اندازه نسبتا مشابه هستند، روش تبادل اتم معمولاً اتفاق می افتد، جایی که برخی از اتم های تشکیل دهنده کریستال های فلزی با اتم های دیگر اجزا جایگزین می شوند. به این آلیاژ جایگزینی می گویند. نمونه هایی از آلیاژهای جایگزین عبارتند از برنز و برنج که در آنها برخی از اتم های مس به ترتیب با اتم های قلع یا روی جایگزین می شوند. در مورد مکانیسم بینابینی، یک اتم معمولاً بسیار کوچکتر از دیگری است و نمی تواند با موفقیت جایگزین نوع دیگر اتم در کریستال های فلز پایه شود. در عوض، اتم‌های کوچکتر در فضاهای بین اتم‌های ماتریس کریستالی، که بینابینی نامیده می‌شوند، به دام می‌افتند. به این آلیاژ بینابینی می گویند. فولاد نمونه ای از آلیاژهای بینابینی است، زیرا اتم های کربن بسیار کوچک در میان لایه های ماتریس آهن قرار می گیرند. فولاد زنگ نزن نمونه ای از ترکیبی از آلیاژهای بینابینی و جایگزینی است، زیرا اتم های کربن در میان لایه ها قرار می گیرند، اما برخی از اتم های آهن با اتم های نیکل و کروم جایگزین می شوند. آلیاژ آلیاژ مخلوطی از عناصر شیمیایی است که حداقل یکی از آنها فلز است. برخلاف ترکیبات شیمیایی با پایه های فلزی، یک آلیاژ تمام خواص یک فلز را در مواد حاصل مانند رسانایی الکتریکی، شکل پذیری، کدورت و درخشندگی حفظ می کند، اما ممکن است دارای خواصی متفاوت با خواص فلزات خالص باشد، مانند افزایش استحکام یا سختی در برخی موارد، یک آلیاژ ممکن است هزینه کلی مواد را کاهش دهد و در عین حال خواص مهم را حفظ کند. در موارد دیگر، مخلوط خواص هم افزایی به عناصر فلزی تشکیل دهنده مانند مقاومت در برابر خوردگی یا استحکام مکانیکی می دهد. آلیاژها با ویژگی پیوند فلزی تعریف می شوند. ترکیبات آلیاژی معمولاً برای کاربردهای عملی با درصد جرمی و برای مطالعات علوم پایه در کسر اتمی اندازه گیری می شوند. بسته به آرایش اتمی که آلیاژ را تشکیل می دهد، آلیاژها معمولاً به عنوان آلیاژهای جایگزین یا بینابینی طبقه بندی می شوند. آنها را می توان بیشتر به عنوان همگن (متشکل از یک فاز) یا ناهمگن (شامل دو یا چند فاز) یا بین فلزی طبقه بندی کرد. یک آلیاژ ممکن است محلول جامدی از عناصر فلزی (یک فاز، که در آن تمام دانه های فلزی (کریستال ها) از یک ترکیب هستند) یا مخلوطی از فازهای فلزی (دو یا چند محلول، تشکیل ریزساختاری از کریستال های مختلف در داخل فلز) باشد. . نمونه هایی از آلیاژها عبارتند از: طلای قرمز (طلا و مس)، طلای سفید (طلا و نقره)، نقره استرلینگ (نقره و مس)، فولاد یا فولاد سیلیکونی (آهن با کربن غیرفلزی یا سیلیکون به ترتیب)، لحیم کاری، برنج، اسپند، دورالومین ، برنز و آمالگام. آلیاژها در طیف گسترده ای از کاربردها استفاده می شوند، از آلیاژهای فولادی که در همه چیز از ساختمان ها گرفته تا خودروها و ابزارهای جراحی، آلیاژهای تیتانیوم عجیب و غریب مورد استفاده در صنعت هوافضا، آلیاژهای بریلیم-مس برای ابزارهای بدون جرقه استفاده می شود.
لوله ۳۰ اینچ مکانیسم ها مکانیسم‌های اتمی مختلف تشکیل آلیاژ، نشان‌دهنده فلز خالص، جایگزینی، بینابینی و ترکیبی از این دو هنگامی که یک فلز مذاب با ماده دیگری مخلوط می شود، دو مکانیسم وجود دارد که می تواند باعث ایجاد آلیاژ شود، به نام تبادل اتمی و مکانیسم بینابینی. اندازه نسبی هر عنصر در ترکیب نقش اصلی را در تعیین مکانیسمی دارد که رخ خواهد داد. هنگامی که اتم ها از نظر اندازه نسبتا مشابه هستند، روش تبادل اتم معمولاً اتفاق می افتد، جایی که برخی از اتم های تشکیل دهنده کریستال های فلزی با اتم های دیگر اجزا جایگزین می شوند. به این آلیاژ جایگزینی می گویند. نمونه هایی از آلیاژهای جایگزین عبارتند از برنز و برنج که در آنها برخی از اتم های مس به ترتیب با اتم های قلع یا روی جایگزین می شوند. در مورد مکانیسم بینابینی، یک اتم معمولاً بسیار کوچکتر از دیگری است و نمی تواند با موفقیت جایگزین نوع دیگر اتم در کریستال های فلز پایه شود. در عوض، اتم‌های کوچکتر در فضاهای بین اتم‌های ماتریس کریستالی، که بینابینی نامیده می‌شوند، به دام می‌افتند. به این آلیاژ بینابینی می گویند. فولاد نمونه ای از آلیاژهای بینابینی است، زیرا اتم های کربن بسیار کوچک در میان لایه های ماتریس آهن قرار می گیرند. فولاد زنگ نزن نمونه ای از ترکیبی از آلیاژهای بینابینی و جایگزینی است، زیرا اتم های کربن در میان لایه ها قرار می گیرند، اما برخی از اتم های آهن با اتم های نیکل و کروم جایگزین می شوند. آلیاژ آلیاژ مخلوطی از عناصر شیمیایی است که حداقل یکی از آنها فلز است. برخلاف ترکیبات شیمیایی با پایه های فلزی، یک آلیاژ تمام خواص یک فلز را در مواد حاصل مانند رسانایی الکتریکی، شکل پذیری، کدورت و درخشندگی حفظ می کند، اما ممکن است دارای خواصی متفاوت با خواص فلزات خالص باشد، مانند افزایش استحکام یا سختی در برخی موارد، یک آلیاژ ممکن است هزینه کلی مواد را کاهش دهد و در عین حال خواص مهم را حفظ کند. در موارد دیگر، مخلوط خواص هم افزایی به عناصر فلزی تشکیل دهنده مانند مقاومت در برابر خوردگی یا استحکام مکانیکی می دهد. آلیاژها با ویژگی پیوند فلزی تعریف می شوند. ترکیبات آلیاژی معمولاً برای کاربردهای عملی با درصد جرمی و برای مطالعات علوم پایه در کسر اتمی اندازه گیری می شوند. بسته به آرایش اتمی که آلیاژ را تشکیل می دهد، آلیاژها معمولاً به عنوان آلیاژهای جایگزین یا بینابینی طبقه بندی می شوند. آنها را می توان بیشتر به عنوان همگن (متشکل از یک فاز) یا ناهمگن (شامل دو یا چند فاز) یا بین فلزی طبقه بندی کرد. یک آلیاژ ممکن است محلول جامدی از عناصر فلزی (یک فاز، که در آن تمام دانه های فلزی (کریستال ها) از یک ترکیب هستند) یا مخلوطی از فازهای فلزی (دو یا چند محلول، تشکیل ریزساختاری از کریستال های مختلف در داخل فلز) باشد. . نمونه هایی از آلیاژها عبارتند از: طلای قرمز (طلا و مس)، طلای سفید (طلا و نقره)، نقره استرلینگ (نقره و مس)، فولاد یا فولاد سیلیکونی (آهن با کربن غیرفلزی یا سیلیکون به ترتیب)، لحیم کاری، برنج، اسپند، دورالومین ، برنز و آمالگام. آلیاژها در طیف گسترده ای از کاربردها استفاده می شوند، از آلیاژهای فولادی که در همه چیز از ساختمان ها گرفته تا خودروها و ابزارهای جراحی، آلیاژهای تیتانیوم عجیب و غریب مورد استفاده در صنعت هوافضا، آلیاژهای بریلیم-مس برای ابزارهای بدون جرقه استفاده می شود.
