انواع اسکلت فلزی سختی فولاد کربنی را می توان تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله تماس کربن، مقدار و نوع عناصر دیگر در آلیاژ و فرآیندهای خاص مورد استفاده برای ایجاد فولاد قرار داد. فولاد کم کربن که حاوی بین 0.05 تا 0.25 درصد کربن است، معمولاً نرم ترین نوع است، اگرچه می توان آن را از طریق فرآیندی به نام کربوریزاسیون سخت کرد. فولاد با کربن فوق العاده بالا، که می تواند تا 2 درصد کربن داشته باشد، معمولاً سخت ترین نوع است، اگرچه سختی نهایی هر محصول نیز توسط فرآیندهای مختلف عملیات حرارتی تعیین می شود. فرآیندهای کوئنچ می توانند سختی فولاد کربنی را تا حدود 4 برابر افزایش دهند، هرچند که تمپر کردن بعدی معمولاً سختی را کاهش می دهد. فولاد کربن آلیاژی است که عمدتاً از آهن و کربن تشکیل شده است. عناصر دیگر نیز ممکن است وجود داشته باشند، معمولاً در مقادیر بسیار کم. تعاریف مختلفی از اینکه دقیقاً چه چیزی فولاد کربنی را تشکیل می دهد وجود دارد، اگرچه عناصری مانند سیلیکون و مس معمولاً کمتر از 0.6٪ از آلیاژهای مختلف را تشکیل می دهند. برخی از آلیاژهای فولاد کربنی نیز می توانند تا 1.6 درصد عناصری مانند منگنز داشته باشند. از آنجایی که تعدادی آلیاژ مختلف وجود دارد که معمولاً به آنها فولاد کربنی گفته می شود، هر نوع سختی متفاوتی دارد. عامل اصلی که بر سختی فولاد کربنی تأثیر می گذارد، مقدار کربن موجود در آلیاژ است. فولادهای کم کربن نرم ترین هستند، در حالی که فولادهای با کربن بسیار بالا می توانند بسیار سخت و شکننده باشند. همچنین امکان تغییر خصوصیات فیزیکی فولاد کربنی از طریق تیمارهای مختلف برای افزایش یا کاهش سختی وجود دارد. اگرچه فولاد کم کربن نسبتاً نرم است، فرآیندی به نام کربوریزه کردن می‌تواند باعث سخت‌تر شدن آن شود. این فرآیند عملیات حرارتی در واقع باعث می شود که آلیاژ کربن اضافی را از منابع جامد، مایع و گازی مانند زغال سنگ و مونوکسید کربن جذب کند. کربن معمولاً فقط در سطح فلز جذب می شود که منجر به یک لایه بیرونی سخت شده و یک هسته نرم تر و انعطاف پذیر می شود. فولادهای کربنی با محتوای بالا برای شروع بسیار سخت هستند، اما فرآیندهای خاموش کردن می توانند آنها را حتی سخت تر کنند. اگر آلیاژ فولاد کربنی خیلی سخت باشد، معمولاً بسیار شکننده خواهد بود. برخی از آلیاژهای فوق‌العاده سخت در واقع تحت فرآیندهای کوئنچ و تمپر قرار می‌گیرند که می‌تواند سختی فولاد کربنی را کاهش داده و شکل‌پذیری را افزایش دهد. سایر فرآیندها مانند بازپخت نیز می توانند به طور موثری شکل پذیری را افزایش داده و سختی کلی فولاد را کاهش دهند.
انواع اسکلت فلزی سختی فولاد کربنی را می توان تحت تأثیر عوامل مختلفی از جمله تماس کربن، مقدار و نوع عناصر دیگر در آلیاژ و فرآیندهای خاص مورد استفاده برای ایجاد فولاد قرار داد. فولاد کم کربن که حاوی بین 0.05 تا 0.25 درصد کربن است، معمولاً نرم ترین نوع است، اگرچه می توان آن را از طریق فرآیندی به نام کربوریزاسیون سخت کرد. فولاد با کربن فوق العاده بالا، که می تواند تا 2 درصد کربن داشته باشد، معمولاً سخت ترین نوع است، اگرچه سختی نهایی هر محصول نیز توسط فرآیندهای مختلف عملیات حرارتی تعیین می شود. فرآیندهای کوئنچ می توانند سختی فولاد کربنی را تا حدود 4 برابر افزایش دهند، هرچند که تمپر کردن بعدی معمولاً سختی را کاهش می دهد. فولاد کربن آلیاژی است که عمدتاً از آهن و کربن تشکیل شده است. عناصر دیگر نیز ممکن است وجود داشته باشند، معمولاً در مقادیر بسیار کم. تعاریف مختلفی از اینکه دقیقاً چه چیزی فولاد کربنی را تشکیل می دهد وجود دارد، اگرچه عناصری مانند سیلیکون و مس معمولاً کمتر از 0.6٪ از آلیاژهای مختلف را تشکیل می دهند. برخی از آلیاژهای فولاد کربنی نیز می توانند تا 1.6 درصد عناصری مانند منگنز داشته باشند. از آنجایی که تعدادی آلیاژ مختلف وجود دارد که معمولاً به آنها فولاد کربنی گفته می شود، هر نوع سختی متفاوتی دارد. عامل اصلی که بر سختی فولاد کربنی تأثیر می گذارد، مقدار کربن موجود در آلیاژ است. فولادهای کم کربن نرم ترین هستند، در حالی که فولادهای با کربن بسیار بالا می توانند بسیار سخت و شکننده باشند. همچنین امکان تغییر خصوصیات فیزیکی فولاد کربنی از طریق تیمارهای مختلف برای افزایش یا کاهش سختی وجود دارد. اگرچه فولاد کم کربن نسبتاً نرم است، فرآیندی به نام کربوریزه کردن می‌تواند باعث سخت‌تر شدن آن شود. این فرآیند عملیات حرارتی در واقع باعث می شود که آلیاژ کربن اضافی را از منابع جامد، مایع و گازی مانند زغال سنگ و مونوکسید کربن جذب کند. کربن معمولاً فقط در سطح فلز جذب می شود که منجر به یک لایه بیرونی سخت شده و یک هسته نرم تر و انعطاف پذیر می شود. فولادهای کربنی با محتوای بالا برای شروع بسیار سخت هستند، اما فرآیندهای خاموش کردن می توانند آنها را حتی سخت تر کنند. اگر آلیاژ فولاد کربنی خیلی سخت باشد، معمولاً بسیار شکننده خواهد بود. برخی از آلیاژهای فوق‌العاده سخت در واقع تحت فرآیندهای کوئنچ و تمپر قرار می‌گیرند که می‌تواند سختی فولاد کربنی را کاهش داده و شکل‌پذیری را افزایش دهد. سایر فرآیندها مانند بازپخت نیز می توانند به طور موثری شکل پذیری را افزایش داده و سختی کلی فولاد را کاهش دهند.
